Samenvatting

De bedrijfsarts is de afgelopen decennia meer op afstand komen te staan van arbeidsorganisaties. Een groot deel van de arbeidsgerelateerde gezondheidsklachten blijft onopgemerkt. Daarmee is de invloed van de bedrijfsarts op preventie beperkt. Tegelijk wordt door de afnemende invloed van vakbonden de bedrijfsarts steeds belangrijker als ambassadeur van de gezondheid van werknemers. De aangepaste Arbowet is hierbij een steun in de rug. Desondanks blijft er een forse discrepantie tussen de gewenste rol van de bedrijfsarts en de daadwerkelijke uitvoering daarvan in de dagelijkse praktijk. Toegang tot de werkplek blijkt toch minder eenvoudig te realiseren. Het signaleren van structurele knelpunten blijft afhankelijk van medewerking van de werkgever. Daarnaast wordt de bedrijfsarts geconfronteerd met schijnbaar toenemende complexiteit van arbeidsgerelateerde problematiek (bijvoorbeeld toxicologie en oncologie).